Annemi arayacağım bugün.
Telefonla.
Vefatından sonra kapatmadım, sesini son kez oradan duyduğum hattını.
Koparmıyorum bağlantıyı.
Aklıma düştüğünde arıyorum.
Veya canım çok sıkkın olduğunda.
Şefkatine ihtiyacım olduğunda.
Tuşluyorum numarasını…
Uzuuun uzun çaldırıyorum.
Açmıyorsa, komşudadır mutlaka.
Ya da markete filan gitmiştir.
Alışamadı çünkü şu cep telefon denilen cihaza… Sabit telefonun yanına koyuyor, dışarı çıkarken çantasına almayı unutuyor.
Hadi bir ara gene ararım diyorum.
Kapatıyorum.
Sekiz senedir böyleyiz.
Arıyorum.
Açmıyor…
Komşudadır.
Bugün Anneler Günü.
Annelersiz Günü aynı zamanda.
Arayacağım yine telefonla.
Seninki komşuda değilse kardeşim…
Ara bugün illa.
Yoksa inan bana, sonra daha çok arıyorsun.
Yılmaz Özdil
https://www.sozcu.com.tr/2020/yazarlar/yilmaz-ozdil/anne-5-5804810/
