Daha ben başlamadan o kocaman bir karpuz dilimini bitirmiş. Ne acelesi varsa artık. Yemek ile mideye indirmek arasında farklı şeyler. Mideye indirmiş, yalamadan yutmuş yine işte. Bence ağzına attığını önce hissetmeli insen. Isırdığının, damaklarına süzülen, dilinin üzerinde biriken tadı almalı. Kirazı yemeden önce tabakta görmek hoşuma gider. Cam gibi görünen parlak kırmızı kabuğu tabakta yansır. İki tanesini birden ağzıma atarım. Dişimle her bastırdığımda etli kısmın çekirdekten sıyrılmasını hissetmek eni mutlu eder. Geriye sadece iki tane çekirdek kaldıktan sonra onları ağzımda bir süre gezdiririm.
Meyve beni acıktırıyor, dedi. Oysa meyve kan şekerini yükseltir. Tokluk hissi verir diye biliyordum. Şimdi şöyle kocaman bir ekmeğe doldurulmuş yarım kilo döner olsa yerim, dedi. Yanında da bir litre ayran… Çüş diyecektim. Tadımız kaçacak diye çenemi tuttum. Az önce yediğimiz karpuz dilimleri nerden baksan birer kiloya yakındı. Yiyor ama yakıyor, hareket edip eritiyor, demeyi çok isterdim. Ama durum tam tersi… Neredeyse yüz elli kilo oldu. Bu halini hiç dert ettiği falan da yok. Ben sırtımda sizin gibi üç kişi gezdiriyorum diye hava atıyor. İnsan haliyle o kadar ağır olunca beden hareket etmekten çok oturmayı seviyor. Hatta yatmayı… Bir keresinde yine böyle birlikte takılıyorduk. Küçük bir lokantaya oturduk. Pide söyledik. Ben bir o bir buçuk. Üstelik çok aç değilmiş. Lokantaya girerken söyledi. Pideyi bitirdi. Baktım sandalye üzerinde uyuyup kalıvermiş. Garsonların aklı çıktı. Kalp krizi geçirdi falan sandılar. Ben huyunu bildiğim için onlara sakin olun işareti yaptım. Uyuyor dedim. Birazdan uyanır. Belki de sesimi duyup gözlerini açtı. Bana bir kola getirin, dedi. Yediklerini sindirmeye yardımcı oluyormuş.
Ben meyveleri bıçakla yemeyi sevmem. Bir elmayı ısırmak veya şeftaliyi bana büyük keyif verir. Kaysıyı ikiye bölüp ortasından çekindekini alıp yemeyi severim. Bu yüzden çok gömlek kirletmişimdir. Çok sayıda tişört… İncirin kabuğunu soyup büsbütün ağzıma atmayı severim. Nar tanelerini kabuğundan ayırıp küçük bir kâseden kaşıklamayı… Kavunu peynirle yemek güzeldir örneğin, üzüm ekmekle, bademi kuru üzümle, çileği pudra şekeriyle yemek…
Ben, dedi, en çok bazlama ile kuru fasulyeyi severim. Yanında pilav falan aramam. Kuru soğan olsa yeter. Turşu da varsa tam bir ziyafettir zaten. Neden bazlama, dedim. Annem, dedi. Annem ne zaman kuru fasulye yapsa sıcak bazlama da yapardı. Belki ondandır. Peki, tatlılarla aran nasıl, diye sordum. Revaniyi hiçbir şeye değişmem, dedi. Sormadım. Mutlaka o da çocukluğuyla ilgili bir nedene dayanıyor olmalıydı. Revani yumurta kokar. Olsa yerim ama olmasa aklıma bile gelmez. Kendi çocukluğumu düşündüm. Biz sadece bayramlarda baklava yerdik. Sütlaç zaten hafif tuzlu yapılırdı. Ramazanlarda baba tatlısı olurdu. Bir ayda en fazla iki veya üç kez… Şeker mi pahalıydı? Tatlı mı bilmezlerdi? Anımsamıyorum.
Mideye kelepçe takıyorlarmış. Zayıflamak için, dedi. Kelepçe deyince beni bir gülme aldı. Polis mideyi tutuklayıp götürecek gibi düşündüm bir an. Bu ameliyatları çok riskliymiş, dedi. Ölenler oluyormuş. Yaptırma o zaman, dedim. Daha az ye daha uzun yaşa. Kelepçesiz, jopsuz tarafından… Mümkün değilmiş. Ameliyattan sonra da yersen aynı olmaz mı, dedim. Miden küçücük kalıyormuş. İstesen de azıcık yiyebiliyormuşsun. Çok yersen kusturuyormuş. Pahalıdır bu ameliyatlar, dedim. Paran var mı? Babamdan kalma bir tarlamız var köyde. Yıllardır gidip gördüğümüz yok. Onu satacağım. Zaten bir işe yaramıyor. Millet yemek için tarla satıyor. Bizimkisi yememek için. Şaka gibi… Hadi gel de sıkıysa yaşamı anladım de bakalım. Adamı sürekli ters köşe yapar. Afallayıp kalıverirsin.
Bu yazının bir sonu mu olsun istiyorsunuz. Evet mide ameliyatı oldu. Otuz kilo kadar da zayıfladı. Şimdi yine eski kilosunda. Kelepçe takılsa bile yedikçe mide genişlemeye devam ediyormuş. Bu işin mideyle falan ilgisi yok. İştahımıza yular takmak gerekli eğer mümkünse…
Temmuz 2022 – İzmir
Seyfullah
