Yağmur yağıyor. Öfkeli bir rüzgar kucağına doldurup uzaklardan getirdiği damlalara taş atar gibi toprağa fırlatıyor. Kaldırımlara, caddelere, yapraklı ağaçlara ve sokak lambalarının ışığına… Göz açıp kapayıncaya kadar başlayıp kesiliyor. Derin bir nefes alıp yeniden başlıyor. Alıştığımız yağmurlara benzemiyor. Limana altı büyük gemi sığınmış. Işıkları silik bir sisin arkasından adaya bakıyor. Deniz köpük köpük. Kayalıklarda patlayan dalgaların sesi denizden Zeytinlik Tepelerine doğru tırmanıyor.
Bu akşam yağmur yağıyor. İpsiz kazıksız, deli gibi…
-Çoktandır yazmıyorsun, hayırdır, diyor.
-Yazacak bir şey yok, diyorum.
Aklımda sadece yağmur var. Gece martıları görürdüm ben. Karşıki evin çatısına yavru bir baykuş konardı bazı bazı. Beş on kere öter giderdi.
-Yazmak için yaşamak lazım, diyor. Yaşamın selinde, akıp gitmek,
-Haklısın, diyorum… Evde oturmakla olmuyor.
Bu şehirde herkes her şeyi biliyor, diye düşünüyorum. Erişilecek bilgelik kalmamış. Dert etsem kendi yetersizliğimin altında ezileceğim. Yağmur aniden kesiliyor. Birazdan yeniden başlayacak. Yeniden başlamak üzere azıcık dinleniyor. Lafa bir yerden girmek ve devam etmek istiyor.
-Cep telefonları çıktığından beri insanlar oyalanacak çok şey buluyor. Can sıkıntısına zaman kalmıyor belki de…
-Sosyal medyaya bir daldın mı saatlerce çıkılmıyor, diyorum.
Madem ki yazarsın böyle şeylere takılmayacaksın, diyerek öğüt veriyor.
-Öyle yapmalıyım, diyorum. Haklısın…
Oysa ben hiç kimseye yazar olduğumu söylemedim. Bazen yazmaya karşı bir istek duyuyorum. Uzun sürmüyor, gelip geçiyor…
Yağmur yağıyor. Ben alıştığım gibi yağsın istiyorum. Gecenin tam ortasında. Damlalar bir kedi mırıltısı gibi düşsün kiremitlere. Elime bir kitap alayım. Baldan tatlı bir uykunun kucağına düşeyim. Aydınlık ve taptaze bir sabaha uyanayım. Rüyalar aklıma sıvışıp kalsın.
Ekim 2022
Seyfullah
