Hep şöyle bir cümle kurulur. İki bin yirmi dört bana yaramadı. Yeni yıl iyi gelmedi. Ocak ayının sonuna doğru vücudumun ayarları bozuldu. Önce grip...

Üzümler sararıp çillenmeye başlamıştı. Oysa yapraklar hala yeşildi. Sarıca arılar salkımlardaki çatlak taneleri arıyordu. Şerbeti en koyu olanları... Sıcak beni kıskıvrak yakalamıştı. Yanağımda gezinen...

Koyu, puslu bir kış uykusundayım. Dizlerimi karnıma çekmişim, kollarım göğsümde düğümlenmiş. İçimi açıp kendi sıcaklığıma giresim gelmiş. Üşümesem ayak yoluna kalkacağım. Yorganı aralamak istemiyorum....

Ne zaman pazarda badem çağlası görsem ya da kara topatan kavunu… Küçük kasabam aklıma düşüverir. Çok bunaldığım akşamlar güneş henüz kavuşmadan demiryolu boyundan ishakçelebi’ye,...

Başkaları beni hiç ilgilendirmez. Ben kendi dünyamda yaşarım. Kendi mevsimlerim vardır benim. Kendi gökyüzüm, sonsuzluğa akar gibi ufka dek uzanan çayırlarım. Irmaklarım cam gibi...