Damla bebek, mavimtırak bakışıyla buğulu buğulu baktı. Dünyaya daha yeni gelmişti. Evdeki seslere, yaşamın gürültüsüne alışmaya çalışıyordu. Belki de daha hiç bir şeyin farkında bile değildi…
Beyaz gömleğinin rengi sararmaya başlamış siyah kâküllü Firdevs Hemşire: “Aşısı yapıldı mı?” dedi, başucunda duran annesine: “Hayır, yapılmadı daha yeni getiriyoruz hastaneye.”
Hemşire: “Ağırlığını tartalım ardından da topuk kanını alırız” dedi, sonra da bebeği kaptığı gibi plastik leğenin içine koydu. Ağırlığına baktı: 3.400 gramdı. Tartma işlemi bittikten sonra başının ve kollarının ölçüsünü aldı. En son olarak da bıngıldağına baktı: “Tamam!” dedi. “Bunları kaydettim.”
Doğum yerini, tarihini, saatini bile yazdı: “Artık sen benim hastamsın” diye de belirtti.
Çünkü her hemşirenin mahallesi, takip ettiği hastası farklıydı.
“Gelelim şimdi işin en zor kısmına” dedi. Bebeği pembe tulumundan çıkararak göbeğine baktı: “İyi
göbek bağı düşmüş” dedi.
“Kaç gün oldu doğalı?”
“Daha iki günlük” dedi, annesi.
Hemşire gayet mutlu bir yüz ifadesiyle notlarına onu da ekledi. Sonra da eline aldığı iğneyi sağ ayağının küçücük topuğuna batırdı. Çok ince bir kan aktı. Hemşire kanı, elinde tuttuğu üzerinde beş tane yuvarlağın bulunduğu kâğıda israf etmekten korkarcasına damlattı.
“Bunların hepsinin dolması gerekiyor” dedi. Sonra da yavaş yavaş bebeğin ayağını sıkmaya başladı. O sıktıkça annesi dudaklarını ısırıyor fakat gözyaşlarını tutamıyordu…
Birinci yuvarlağın içi tamamen dolmuştu…
Bebeğin yükselen çığlıkları arasında hemşire öbür yuvarlakları da doldurdu. Dört dakikalık bir çalışma süresinden sonra hemşire ‘ohh!!!’ dedi. O da bebekle beraber yorulmuştu.
Annesi gözpınarlarına biriken yaşları silip, bebeğin üzerini giydirmeye başladı.
Hemşire, üzülen kadına bakarak: “Bu daha ilk” dedi.
“Daha hayatta neler görecek, neler yaşayacak. Kırılacak, yorulacak o da kıracak, üzülecek ve en sonunda o da alışacak!…”
Neslihan Minel
