Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
damarlarında dolaşır fırtına rüzgârlar,
dünyânın nabzı senin nabzın.
Sabâhın kederi akar yüzüne,
omzunda yeşil bir kelebek;
bu basit gerçekliği içinde hayâtın,
ortak olmak ister geçmişe.
Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
ıslah olmaz bir tutku, belki bir saplantı.
Umut ve hüznü bir arada yaşamak ne garip.
Yaşadıkça yorgunluk kaplar yüzünü,
bu uğultusu içinde şehrin ve karanlığın;
geçim derdi, nâmus lekesi, kara bir is.
Ne zaman sökecek dersin şafak,
ne zaman uyandıracak bizi bu derin uykudan?
Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
kış geceleri gibi uzun, bir türkü gibi hediye.
İçinde renk renk açar yalnızlık,
hiçbir mevsimin tanımadığı.
Mutluluk, romanlardan taşan bir hayâl.
Kendine geldiğinde son trene atlayıp
çekip gitmek istersin, arkana bile bakmadan.
Umuda yolculuk bu, bereket bizim deniz.
Belki bu yüzden ellerim titriyor,
belki bu yüzden dilim sürçüyor.
Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
ıssız diyarların mutsuz masal prensi,
birden içinde yankılanır sanki.
Sanki Eylül, hep seni bekler;
ilk yudumda başı dönen bir sevgili gibi
ve yapraklarla dökülür gider
ve giderek ağırlaşır yalnızlık.
Sokak aralarında kalır sevinçler,
idâm mahkûmudur sanki her biri.
Belki birazdan ben de öleceğim,
anılarda kalan sevinçler gibi.
Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
içinde hep yalnız kalma korkusu.
Sarı bir boya gibi parmaklarına yayılır,
uzuneski bir yolculuk ve küçük karaltılar.
Bak, yine oyuna dalmış çocuklar
ve güvercinler, su içiyor logarlardan
ve sanki birden büyüyor ağaçlar.
Sevdiğim o tablodan yeşili kim çaldı?
Bir daldan çıkan orman gibiydik.
“Dünyânın bütün ağaçları bizimle” demiş şâir,
zaman dile gelmiş duâlarla bir.
Büyük şehirler, büyük aşklar gibidir;
bulutsuz bir bahar akşamı,
sokak lambaları gökte yıldız.
Mutluluk için yakılan birer mum gibi sanki.
En çetrefil bilmecesi bu karanlığın,
neden sonra çökecek omuzlarına.
Kim bilir belki yârın,
belki yârından da yakın.
Alkım Saygın
