Her yıl ocak ayı gelince geçmişi düşünür kaybettiklerime üzülürüm. Yeni yıla mutlu başlamayı denerim ama nedense bunu bir türlü başaramam.
2020 yılı kötü geçti derken 2021 kötü haberlerle başladı. Korana virüsü bu yılda başımıza bela olacak gibi görünüyor. İzmir’deki depremler hâlâ devam ediyor. Geçen yıl Orhan Koloğlu’nu kaybettik. Bu yıl Tanju Cılızoğlu’nun haberi geldi bir hafta sonra da Ömer Cahit Kayra’nın.
Dev isimler sonbahar yaprakları gibi dökülmeye başladı.
Bu isimler başarılı olduğu kadar başlı başına tarih kitabıydı.
Cahit Kayra’nın ‘Savaş Türkiye Varlık Vergisi’ eseri, geçmişi aydınlattığı kadar günümüzü de aydınlatıyordu. ‘Türkiye’nin Tarım Politikaları, Cumhuriyet Ekonomisinin Öyküsü, Altın Yıllar, Kadıköy Rüzgârı, İstanbul’un Yokuş ve Merdivenleri, Telefon Defteri’ kitapları da vardı. Ayrıca ‘Evlada Bodrum’ eseriyle öykücülüğünü de ispatlamıştı.
Yazar kimliğinin yanında tarihçi, siyasetçi, ekonomistti. Maliye Müfettişliğinden, Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı’na kadar birçok alanda çalışmıştı.
Aklını ve sezgi gücünü kullanarak toplumu analiz eden biriydi. Bunu yaparken derin sosyoloji bilgisini kullanıyordu. Tarihi teoriden çok sohbet havasında anlatıyordu.
İlerleyen yaşına rağmen etkinliklere katılarak topluma hitap etmeyi seviyordu. İnsanlar etrafında toplanıp bir şeyler öğrenmeye çalışıyordu. O da bütün bildiklerini cömertçe paylaşıyordu.
O kadar dolu bir insandı ki belgesellere bile konu olmuştu. Atatürk’le ilgili anıları beğenilerek izlenenler arasındaydı.
Yaşama olan borcunu ödemek için gece gündüz çalışıyordu. Konferanslara katılıp, televizyon programlarına konuk oluyordu. O da yetmezmiş gibi gece gündüz okuyordu. 104 yaşında olmasına rağmen üretmek için büyük bir gayretle çalışıyordu.
Kimini eserleriyle, kimini kitaplarıyla tanıdığımız bu insanları, kültürel olarak yozlaştığımız bugünlerde bir daha görmemiz imkânsız gibi.
Umarım bu yaprak dökümlerini bir daha yaşamayız.
2021’de her şeyin daha iyi olması dileğiyle…
Neslihan Minel
